نان 4 32
وقتی کيسه مشکی رنگ را بصورتش کشيدن به يک باره صدای هم همه جمعيت خاموش شد انگار که زمان ايستاده باشد . تاريکی و سکوت اين چه معنای می توانست برای او داشته باشد آيا هنوز آن کودک آنجا بود . از خودش پرسيد :
اينا کی هستند ؟ با اين کار می خواهند چه چيزی را حفظ کنند ؟
دوباره به ياد حرفهای قاضی افتاد .
- ما می دونيم تو قاتل نيستی ، اما توبه حريم چيزی مقدس تجاوز کردی و آن مالکيت است .
در ذهن خويش با خود نجوا کرد:
- کم کم دارم می فهمم همه اين دم ودستگاه ، همه اين جارو جنجال ها ، همه اين صغرا، کبرا چيدن ، برای اينه که مالکيت باقی بمونه. خوب ما که چيزی نداشتيم يه کار بخور نميری بود که اونم ازما گرفتند. پس واسه همين بود که هر جا رفتيم ازاونها دفاع کردند . ما که کارگر ها چيزی نداشتيم ، پس حقی هم نداشتيم . اين سرمايدارها و بازاری ها ، مديران و روسا ، نظامی ها ودم کلفت ها بودند که صاحب حق بودند چون اونها مالک بودند ، مالک کارخونه ، مالک زمين ، مالک پول ، مالک رياست و مقام و مالک جان و زندگی ما .
ياد جمله ای افتاد که خيلی سال ها پيش خوانده بود :
اساس نظام طبقاتی بر مالکيت استوار است و از زمانی که درجامعه انسانی مالکيت وارد می شود تاريخ جوامع، تاريخ مبارزه طبقاتی می شود مبارزه برده با ارباب ، مبارزه رعيت با خان و مبارزه کارگر با سرمايه دار.
- آره اينان حافظان اين مالکيت هستند . مدنيت ، قانون وامنيت جامعه بهانه است . مگه من چی خواستم به جزيه لقمه نون .
برای آخرين بار جلاد گره طناب دوره گردنش را امتحان کرد که از محکم بودنش مطمئن شود. دکتر نيروی انتظامی گوشی خود را روی قلب لطيف گذاشت اين صدا ی قلب لطيف بود که در آخرين ثانيه های زندگيش شنيده می شد مرتب ومعمولی می زد بی هيچ شتابی دکتر تعجب کرد !
نان 4 33
در حالی که نماينده دادستانی ، امام جمعه محل ، فرمانده نيروی انتظامی و شهردار منطقه و معتمدين محل (که از بازاری ها و اصناف بودند) رديف اول جمعيت ايستاده بودند .
دادستان به مامور اجرای حکم دستور داد کاررا شروع کند.
آفتاب در حال غروب کردن بود. ابرها درغروب آفتاب به رنگ سرخ می درخشيدند . جرثقيل شروع کرد به جمع کردن قلاب خود و همزمان با آن در شعاع سرخ فام اين غروب پائيزی انسانی آخرين نفس های خود را می کشيد ، تا اين شنيع ترين نوع مجازات را که در تقابل با شأن انسان می باشد ، ترازوی عدالت به نمايش بگذارد .
آزادی 4 34
خاطرات روزهای انقلاب را که ورق می زد به 22 بهمن رسيد ، غمگين شد و قلبش به درد آمد ، چراکه مرگ ناگهانی مادرش در نوروز 1358 بسرعت شيرينی آن روزها را برايش تلخ کرده بود . اولين سالی بود که به همراه پدرو مادرش به اردبيل نرفته بودند. خبر آمد که مادر فوت کرده است ، اين خبر چنان ناگهانی و غير قابل باور بود که هنوز نتواسته بود بعداز گذشت دوسال آنرا باور کند .
باخود انديشيد :
- راستی چه اتفاقی افتاد ؟
ياد آوری چهره مادرش اگر چه در آن لحظه خوش آيند بود و دوست داشت همچنان اورا تماشا کند . اما صدای مامور زندان که او را صدا می زد ، او را به واقعيت جايی که در آن بود برگرداند .
- چشم بند بزن بيا بيرون !
وقتی پايش را از سلول بيرون می گذاشت متوجه شد که رفقای ديگرش را هم در سالن 209 با چشم بند رو به ديوار نگه داشتند .
- دست روی شونه هم بزارين پشت سر من بيايد !
از راهرو باريکی گذشته بطرف ساختمان دادستانی رفتند . وارد يکی از اطاق ها شدند .
- رو به ديوار همينجا منتظر باشين !
بعد از چند لحظه تعدادی مامور و دادستان انقلاب وارد اطاق شدند .
از صدايش اورا شناخت ، لاجوردی، بله او خودش بود.
- خوب لابد میدونيد چرا شما رو از قزل حصار اينجا آورديم . يا با ما همکاری می کنيد و اسم تمام کسانی رو که تو اعتصاب بودن وآن را سازماندهی کردند ، می گين يا وصيت نامه هاتون رو می نويسيد ، فراد صبح اول وقت اعدام می شيد تا درس عبرتی بشه برای ضد انقلاب. ما اجازه نمی ديم يک مشت گروهک انحرافی خدا نشناس و ملحد ، انقلاب اسلامی رو زير سوال ببرند . يا توبه می کنيد و برای انقلاب از جونتون مايه می ذارين ، بهشت می ريد ، يا کشته می شيد و به جهنم می ريد !
فکراتون رو بکُنين ! يکی يکی صدا می زنم هر کی حاضر به همکاری بود قدم بزار جلو.
وقتی اسم ها را شروع کرد به خواندن کسی قدم جلو نگذاشت تا اينکه نوبت او شد .
آزادی4 35
لاجوردی با صدای بلندی گفت :
- سعيد جاويد!
از جايش تکان نخورد ، نفر بعدی را خواند وبعد نفربعدی . وقتی خواندن ليست تمام شد لاجوردی چنان بر افروخته بود که با عصبانيت تمام از اطاق بيرون رفت و صدايش هنوز شنيده می شد که :
- فرداصبح زود همشون روببريد اعدام کنيد !!!
سپس دوباره همگيشان را به سلولهايشان برگرداندند . نيم ساعتی نگذشته بود که به هر کدام يک کاغذ با قلم برای نوشتن وصيت نامه دادند .
ابتدا تصميم گرفت با محبوبش صبحت را آغاز کند ، اما بلافاصله منصرف شد . چرا که فکر کرد ، بازجو ها آنرا خواهند خوانند و در نتيجه مشکلی برای محبوبش بوجود بیايد وهمينطور با برادرانش و خواهرش خيلی حرف برای گفتن داشت . می خواست در وصيت نامه اش بنويسد : اينان ما را می کشند چون نمی خواهند آزادی باشد ، می کشند چون نمی خواهند انسانها عاشق هم باشند ، می کشند چون نمی خواهند يگانگی وبرابری باشد . چون اگر آزادی باشد حقيقت بر ملا می شود و دروغ ، نيرنگ ، دو رويی ، از ميان می رود و حقيقت جای همه آنها را می گيرد . اگر ميان انسانها عشق باشد دشمنی و کينه از ميان می رود. ديگر نمی توانند با دامن زدن به کينه های ساختگی انسانها را قربانی منافع حقير خود کنند . اگر يگانگی و برابری ميان انسانها باشد ديگر انسانی از گرسنگی سر بر بالين نمی گذارد و انسانها در يک جامعۀ آزاد بر اساس عشق و دوست داشتن آينده را می سازند.
اما بجای همه آنها يک جمله کوتاه نوشت :
همه تان را دوست داشتم عشق شما هميشه در وجودم شعله ور خواهد ماند .
سعيد جاويد13.11.1360
کاغذ را تاه کرده روی وسايلش گذاشته و روی پتويی که زير اندازش بود دراز کشيد برای اولين بار بود که در زندان راحت بدون فکر وخيال می خوابيد وقتی چشمش رابست اصلا نفهميد کی صبح شده است .
در سحرگاه 14 بهمن 1360 چهارده انسان ، چهارده دلاور ، چهارده آزاديخواه ، چهارده کمونيست ، چهارده عاشق در محوطه زندان اوين به جوخه تير باران سرمايه سپرده شدند تا از خونشان شط سرخی جاری شود که امتدادش تا به امروز ادامه دارد .
عشق 4 37
وقتی به سلول برگشتم بلافاصله دريچه آهنی را باز کردم تا همسايه ام را صدا بزنم . ابتدا خوب اطراف را نگاه کردم خبری نبود.
- هی همسايه !
- سلام يولداش ( سلام رفيق ) !
- سلام !
- حمام رفتی ؟
- آره ، خوب ، رفتی سربازی يا نه ؟
- آها ، آره ، يه روز صبح ساکم رو برداشتم رفتم . حتی از مارال هم خداحافظی نکردم چون گفته بودم حتما بر می گردم .
می دونی دوران جنگ بود ، تصميم گرفتم حتی مرخصی هم نيام . دو سال نه نامه ای دادم و نه مرخصی آمدم .هيچ خبری از من نبود . گفتم اينطوری بهتره شبها توی سنگر زير خمپاره عراقی ها هزار و يک خيال می آمد تو سرم ."سربازيم که تموم بشه برمی گردم يه کاری پيدا می کنم ، يه اطاقی اجاره می کنم با مارال ازدواج می کنم ، بچه دار می شيم.. "
آرزوی های ساده ای بودند ، يه اطاق برای اينکه شب سرت و بذاری تو بغل اونيکه دوستش داری ، اونيکه خودتو با اون حس می کنی ...
آخرهای خدمتم بود زخمی شدم ، فرستادنم بيمارستان ، زخمش زياد کاری نبود بعداز بيمارستان ، فرستادنم برای تصويه حساب . بالاخره تموم شد ...
وقتی اتوبوس وارد شهر شد ، قلبم داشت از جا کنده می شد ، يک راست رفت بطرف گاراژ و توقف کرد. پاهام سست شده بود نمی تونستم بلندش کنم از يه طرف خوشحال بودم از طرف ديگه حس بدی داشتم نه از مادرم نه از پدرم نه مارال ،هيچ خبری نداشتم .
مگه پدرم نگفته بود رفتی ديگه برنگرد . به خودم گفتم برم مسافر خونه ، دوباره پشيمان شدم گفتم: نه برم اول محله شايد مارال رو ديدم !
اصلا سر و وضع خوبی نداشتم ، گيج بودم ، آنقدر مشتاق ديدن مارال بودم که خودمو حس نمی کردم . بی اختيارهردختری ازکنارم که رد می شد بهش زُل می زدم که شايد مارال باشه . توهمين فکروخيال ها بودم که يه دفعه خودمو تو محله مان ديدم .
کوچه همون کوچه بود ، درو ديوار ها همون در وديوارها بودن ، درای خونه ها
عشق 4 38
همون درا بودن ، هيچی عوض نشده بود .همينطوری داشتم در و ديوارها رو نگاه می کردم که يه دفعه ننم رو با چندتا نون لواش تودستش که داشت از روبرو می آمد ديدم تا خواستم خودمو قايم کنم نشد ، هول شدم ، چشش که بمن افتاد روی زمين نشست ، زار زار گريه می کرد و می گفت :
- چه بلايی سرت اومده سهند ، چرا اينجوری شدی ؟
- ننه منم سهند ، پسرت ، اومدم ، گفتم که می آم ، چرا گريه می کنی ؟
- تو چرا اينجوری شدی ؟ سوختی ، قدت آب رفته ، پوست واستخون شدی ننه !
- ننه خوب سربازی ديگه ، چند روز که از غذاهای تورو بخورم دوباره سرحال می شم ، بذار کمکت کنم بلند شی ، آها ، خوبه بريم خونه !
- آخه پسرم چرا مارو از خودت باخبر نکردی ، چرا يه نامه نفرستادی ، می دونی اين مدت ما چی کشيديم ؟
- کليد گرفتم تا در کوچه رو باز کردم همين که لنگ درو باز کردم چشمم به حوض آب افتاد دلم گرفت ، آب حوض خوش شده بود و از ماهی ها خبری نبود. باغچه پر شده بود از علف های هرز، در و ديوار خونه انگار کج و کوله شده بودن يه وضعی بيشتر شبيه ماتمکده بود تا خونه !
وقتی رفتيم تو پرسيدم :
- بابام کجاست ؟
چشمای ننم پر از اشک شد بی اختيار سرش بطرف طاقچه چرخيد همينطور که داشتم بهش نگاه می کردم چشمام با نگاه اون به قاب عکس روی طاقچه دوخته شد .عکس بابام بود با يه نوار مشکی گوشهً سمت راست عکس ، دلم ريخت ، زانوهام سست شدند ، زانو زدم سرم انداختم پائين شروع کردم گريه کردن ، بد کرده بودم .
جرت پرسيدن نداشتم ، چه اتفاقی افتاده بود ؟ تا اينکه ننم خودش شروع کرد به حرف زدن:
- می دونی ؟ بابات خيلی دنبالت گشت ، خيلی جاها رفت ، اما از تو اثری نبود که نبود !
دوباره شروع کرد گريه کردن در حالی که اشکهاشو با گوشه روسريش پاک می کرد .
من من کنان گفت :
- آخه ، اونا می خواستند مارال رو..
هنوز کلمه مارال از دهنش خارج نشده بود که از جام پريدم .
- مارال ، مارال چی ؟
عشق 4 39
- پسرم ، پدرت خيلی سعی کرد ، اما پدر مارال قبول نکرد ، از تو هيچ خبری نبود ، يه روز می گفتن ، تو شهيد شدی ، يه روز می گفتن ، اسير شدی ، خلاصه هر روز يه خبری می آمد .
پدرت خيلی سعی کرد يه خبری از تو پيدا کنه اما نتونست . بابای مارال هم ديگه بيشتر از اين نمی تونست صبر بکنه اين بود که بالاخره مارال رو شوهرش داد .
پتکی بود که تو سرم خورد ، نفهميدم چی کار می کنم از اطاق پريدم بيرون ، فرياد زدم خدايا اين حق من نبود ، چند روزی همينطور گيج و منگ ، کُنج اطاق نشسته بودم لب به غذا نمی زدم . يعنی میدونی ديگه نمی خواستم زنده باشم هيچی برام نمونده بود ، تهی شده بودم ، يعنی وجودم خالی شده بود ، اصلان برام باور کردنی نبود .
ننم می نشست جلوم زار زار گريه می کرد ، التماس می کرد بالاخره وقتی ديد نمی تونه کاری کنه گفت :
- باشه ، می رم می آرمش !
يه دوساعتی از رفتن ننم گذشته بود ، چشمام به در بود که کی می آد وقتی در باز شد نور آفتاب مستقيم خورد تو چشمم برای چند لحظه چيزی نديم اما وقتی در بسته شد ،
باورم نمی شد خودش بود ، مارال.
قوت گرفتم خودم نمی دونم چه جوری اما از جا پريدم همينطور که داشت بطرفم میامد بغلش کردم می خواستم حسش کنم اونم منو بغل کرد همينطور ايستاديم حرف نمی زديم فقط همديگر رو بغل کرده می بوسيديم . نمی دونم چند ساعت شد فقط اينو می دونم که هوا تاريک شده بود. ديگه نمی دونستيم چیکار می کنيم تو بغل هم بوديم فکر می کرديم اين آخر دنيا است ما ديگه فرصتی نداريم تا اونجا که می شه بايد از وجود همديگه لذت می برديم ما بايد يکی می شديم ، تو وجود همديگه حل می شديم مهم نبود بعدش چه اتفاقی می افته مهم اين بود که ما با هم بوديم نه تو رويا بلکه تو واقعيت و اينو بايد ابدی می کرديم نزديکهای صبح بود که مامورا ريختند تو خونه ، ما رو بغل همديگه خوابيده بوديم دستگير کردند .
وقتی جمله اش به اينجا رسيد دريچه آهنی رو بست و نشست . منهم ديگه نخواستم اذيتش کنم دريچه رو بستم . ديگه نزديکهای رفتن به دستشويی آخر شب بود که سر و کله آقای جعفری پيدا شد .
عشق 4 40
صبح وقتی بیدار شدم با خودم فکر کردم که بعداز صبحانه حالی از همسايم بپرسم . تازه از خوردن صبحانه فارق شده بودم که درب سلول باز شد . پاسداری با آقای جعفری جلوی در ايستاده بودند. مامور پاسدار به ترکی پرسيد :
- بودی ( اينه ) ؟
- بله .
- حاضر شو بريم !
من که فکر نمی کردم رفتن و برگشتنم بيست روزی طول خواهد کشيد حتی پيراهنم را با خودم نبرده بودم که وقتی برگشتم ديگه اثری ازش نبود .
مرا بردند برای بازجويی به دادستانی که کنار زندان بود و همانجا يک زندان کوچک درست کرده بودند که ده تا سلول يک متر در يک متر داشت طوری که هنگام خوابيدن يا بايد خودت را مچاله می کردی يا پاهايت را به ديوار مقابل تکيه می دادی . بعداز پذيرايی مفصل و بازجوی دوباره مرا به سلولم برگرداندند . بی صبرانه می خواستم حالی از همسايم بپرسم .منتظر شدم تا بند خلوت شود آهسته صدايش کردم :
- همسايه ، همسايه ، يولداش !
اما خبری نشد ، نمی دانستم چه اتفاقی افتاده ، آيا به بند زندانيان منتقلش کردن يا آزادش کردند . ظهر که شد پسر جوانی در سلولم را باز کرده گفت:
- کاسه تو بده ، نهار !
بچه کجای ؟
- تهران .
- ای ، دمت گرم ، کجای تهرون ؟
- اميريه ، مختاری .
- ای بابا دمت بازم گرم ، بچه محلت هم اينجاست .
- کی ؟
- جهان ، می دونی درگير شدن ، يه کشته هم دادن ، تو اروميه دستگير شدن ، با مواد بودند.
وقتی که رفت ، رفتم تو فکر ، آره خودش بود ، جهان نوه صاحب خانه ام ، همون که مادر بزرگش می گفت خيلی وقته رفته ازش خبری ندارم .
خب ، خوب شد از اين پسره می تونم بپرسم سهند را کجا بردند .
عشق 4 41
بی صبرانه منتظر شدم تا عصر شد موقع پخش شام وقتی در سلول را باز کرد .
- سلام بچه تهران ، خسته نباشی .
- نوکرتم همشهری ، کاستو بده آبگوشت رو بريزم توش برات گوشت زياد می ذارم تا حال کنی .
- دستت در نکنه ، نه زياد نريز ! نمی تونم بخورم فقط يه سوال داشتم ، اين پسره ، روبروی من چی شد ؟ کجا بردنش ؟
اسمش سهند بود .
- دمش گرم ، روحش شاد ، خيلی بچه با حالی بود ،نامردا زدنش ...
پايان اولين نوشته 06.06.2011 فرانکفورت ب – رمزی
با تشکر از دوست عزيز علی طاری برای باز خوانی و تصحيح متن 07،08،2011
دوستتانی که مايل به داشتن داستان می باشند ، می توانند با کليک کردن روی روی کلمه ( دانلود نسخه پ د اف) آ نرا دريافت کنند